In dit werk laat ik 2 gezichten zien en 2 rechterhanden op een rond plateau.
Mijn gedachtegang
Op het eerste gezicht lijken het twee gezichten en handen die elkaar naderen, verlangend om te kussen. Een versmelting van twee wezens.
Maar er schuilt meer achter.
De afgelopen jaren waren niet de eenvoudigste voor mij.
Niet alleen vanwege de corona-tijd, daar hebben velen onder geleden.
En lijden er nog steeds onder.
De lontjes zijn korter en wat me echt opvalt is dat communiceren voor velen moeilijker is geworden.
Natuurlijk spelen ook de digitalisatie en de sociale media hierin een grote rol.
Iemand echt zien en echt horen, luisteren en kijken, vergt te veel tijd.
Dan is er nog het polariseren.
Ik merkte dat ik mijn nieuwe verlangen nu niet meer ver in de toekomst plaatst, maar dichterbij.
Letterlijk en figuurlijk.
Mezelf zien en durven staan voor wie ik ben, en ook te eisen; nu ben ik belangrijk en ik ben het waard. Altijd waren er mensen of zaken die ik belangrijker vond dan mezelf en ervoor klaar stond.
Het kwam puntje bij paaltje en daar stond ik dan. Hier laat ik het bij.
De zwart/wit gezichten staan voor het polariseren, maar ook voor de innerlijke tweestrijd.
Maar wat als je in plaats van de strijd aan te gaan, je tegenstrijdigheden omarmt, in dialoog gaat, ze herkent, want ook de eigen-aardigheden hebben hun bestaansrecht en je geholpen in het verleden.
Kijk wat je nodig hebt, daar mag je ook in veranderen.
De beide handen zijn rechterhanden en dus ontvangende handen.
Dit nieuwe verlangen is ook een oud verlangen, ik heb als kind en ook als volwassene
nooit kleur, ras of wat dan ook gezien.
Ik zag altijd een mens of een wezen, altijd heb ik geprobeerd het wezen integer te benaderen.
Het nieuwe in mijn verlangen is dicht bij mezelf te blijven en in het NU te zijn met het vertrouwen in de toekomst. Alle kanten willen en durven, zien en horen en te omarmen en in juiste communicatie met elkaar.
Dat is nu mijn verlangen naar versmelting.
Afmetingen zijn ca. 50 x 50 x 30 cm